Architektura 4-bitowa

Ten artykuł od 2012-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Architektura 4-bitowa – architektura komputera, w której słowa, adresy i inne dane mieszczą się w najwyżej 4 bitach pamięci.

Oznacza to, że za każdym odczytem lub zapisem do pamięci operacyjnej komputera lub w wewnętrznych transferach procesora używa się dokładnie czterobitowych porcji danych.

Ze względu na ograniczenie do 16 adresów, architektury 4-bitowej nie odnosi się do przestrzeni adresowej.

Procesor Intel 4004, pierwszy komercyjnie dostępny procesor na pojedynczym układzie scalonym – drugi na świecie (po F14 CADC) mikroprocesor – miał architekturę 4-bitową, 12-bitową przestrzeń adresową oraz 8- i 16-bitowe rozkazy (architektura harwardzka).

Architektura 4-bitowa stosowana jest w kalkulatorach, gdzie podstawową jednostką danych jest cyfra dziesiętna zapisana w 4 bitach, oraz prostych mikrokontrolerach.

Pierwsze układy o architekturze 4-bitowej, mikroprocesor Intel 4004 i mikrokontroler Texas Instruments TMS1000, powstały dla kalkulatorów.