Beechcraft Jet Mentor
Dane podstawowe | |||
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Producent | Beechcraft | ||
Konstruktor | metalowa | ||
Typ | szkolno-treningowy | ||
Załoga | 2 | ||
Historia | |||
Data oblotu | 18 grudnia 1955 | ||
Liczba egz. | 1 | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | 1 × silnik turboodrzutowy Continental Motors YJ69-T-9 | ||
Ciąg | 4,01 kN | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 10 m | ||
Długość | 7,87 m | ||
Wysokość | 3,68 m | ||
Masa | |||
Startowa | 2018 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 463 km/h | ||
Pułap praktyczny | 8100 m | ||
Zasięg | 795 km | ||
Dane operacyjne | |||
|
Beechcraft Jet Mentor (Model 73) – amerykański samolot szkolno-treningowy zaprojektowany przez firmę Beechcraft na potrzeby United States Air Force. Maszyna powstała na bazie samolotu z napędem turbośmigłowym Beechcraft T-34 Mentor.
Historia
Wiosną 1952 roku amerykańskie siły powietrzne ogłosiły konkurs Trainer Experimental (TX) na nowy, lekki samolot szkolno-treningowy, przeznaczony do szkolenia podstawowego. Wymagano, aby maszyna napędzana była silnikiem odrzutowym i przeznaczona dla dwuosobowej załogi – instruktora i kursanta. W odpowiedzi na zapotrzebowanie US Air Force, amerykański producent Beechcraft w 1955 roku zaprojektował i zbudował niewielki, dwumiejscowy samolot szkolny oznaczony przez wytwórnię jako Model 73. Była to w pełni metalowa maszyna, wyposażona w trójzespołowe podwozie z przednim podparciem, napędzana pojedynczym silnikiem Continental Motors YJ69-T-9. Jednostka napędowa była licencyjną wersją francuskiego silnika Turbomeca Marboré. Według założeń projektantów, nowy samolot miał mieć maksymalnie dużą liczbę wspólnych elementów konstrukcyjnych i systemów z turbośmigłową wersją T-34. Tym samym, w wersji odrzutowej wykorzystano skrzydła z T-34, dodatkowo zaopatrzone w aerodynamiczne hamulce i jego sekcję ogonową. Wydłużono kadłub, aby zdolny był on pomieścić jednostkę napędową. Dwuosobowa, w pełni hermetyzowana kabina z miejscami w układzie tandem zaopatrzona była w wyrzucane fotele. Prototyp samolotu oblatano 18 grudnia 1955 roku, za sterami maszyny siedział pilot doświadczalny wytwórni, Tom Gillespie. Pozostałe biorące udział w rywalizacji samoloty oblatano 26 marca 1956 roku - Temco TT Pinto (napędzany tym samym silnikiem co Jet Mentor) i 12 października 1954 roku - Cessna T-37 Tweet. Z rywalizacji zwycięsko wyszła maszyna Cessny. US Air Force preferując jako bardziej niezawodny dwusilnikowy napęd i kabinę z miejscami ustawionymi obok siebie, wybrały T-37 Tweet. Nie był to jednak koniec projektu, gdyż samolot o podobnych właściwościach i przeznaczonych do tych samych zadań poszukiwany był również przez United States Navy, która niejako w spadku po siłach powietrznych przejęła obydwu przegranych – samoloty Jet Mentor i Temco TT. Pod koniec 1956 roku w Naval Air Test Center (NATC) obydwie maszyny przeszły serię prób porównawczych. Z rywalizacji zwycięsko wyszedł tym razem Temco TT, który został wybrany z uwagi na mniejsze koszty zakupu i eksploatacji. Projekt Jet Mentor nie był dalej rozwijany, a jedyny wybudowany egzemplarz można do dnia dzisiejszego oglądać w Kansas Aviation Museum mieszczącym się w Wichita w Kansas.
Bibliografia
- Lou Drendel: T-34 Mentor in Action. Carrollton: Squadron Signal Publications, 1990. ISBN 0-89747-249-7.
- p
- d
- e
Samoloty myśliwskie | |
---|---|
Samoloty bombowe | |
Samoloty szturmowe | |
Samoloty patrolowe i zwalczania okrętów podwodnych | |
Samoloty rozpoznawcze WRE i dowodzenia | |
Samoloty obserwacyjne | |
Samoloty szkolno-treningowe | |
Samoloty transportowe | |
Śmigłowce i pionowzloty | |
Bezzałogowe | |
Konstrukcje doświadczalne i prototypy |
|