Edmund Paweł Zieleniewski

Ten artykuł od 2018-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Uwagi: Wskazane źródła odnoszą się tylko do kariery wojskowej w II RP, brak źródeł dla działalności jako przemysłowca ani do okresu I wojny światowej.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Edmund Paweł Zieleniewski
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1893 Kraków
Data śmierci	27 marca 1971
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Narodowość	polska
Rodzice	Edmund

Edmund Paweł Zieleniewski (junior) (ur. 25 stycznia 1893 w Krakowie, zm. 27 marca 1971^[1]) – polski przemysłowiec.

Życiorys

Syn Edmunda Jana Kantego Zieleniewskiego. Wykształcenie zdobył na Politechnice w Gdańsku. Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Związek Akademików Gdańskich Wisła. W czasie I wojny światowej był oficerem w armii austriackiej. W 1918 jako szef Sekcji Handlu i Przemysłu Polskiej Komisji Likwidacyjnej, przejmuje z rąk kapitulujących Austriaków fort na Kopcu Kościuszki.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy korpusie inżynierii i saperów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[2]^[3]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 5 Pułk Saperów^[4]^[5]. W latach 1919-1923 był dyrektorem naczelnym zakładów koncernu Polskie Fabryki Maszyn i Wagonów L. Zieleniewski S. A. we Lwowie. W latach 1924-1930 pełnił funkcję dyrektora administracyjnego fabryki w Krakowie. W 1930 odszedł z fabryki krakowskiej zostając dyrektorem naczelnym firmy Babcock-Zieleniewski w Sosnowcu. Od 1937 pracował jako dyrektor i przedstawiciel generalny zakładów w Sosnowcu i Dąbrowie Górniczej w warszawskim biurze firmy. Premier Sławoj Składkowski postanowił powierzyć mu stanowisko ministra przemysłu i handlu, wojna uniemożliwia te plany. W okresie okupacji niemieckiej pracował w Warszawie, w biurze firmy Babcock z Sosnowca.