Enryaku-ji

Enryaku-ji

延暦寺

Konpon-chūdō, główny budynek klasztoru
Państwo	Japonia
Miejscowość	góra Hiei
Rodzaj klasztoru	Klasztor buddyjski
Właściciel	tendai
Typ zakonu	męski
Założyciel klasztoru	Saichō
Materiał budowlany	drewno
Data budowy	805
Data zburzenia	1571
Położenie na mapie Kioto Enryaku-ji
Położenie na mapie Japonii Enryaku-ji
Położenie na mapie prefektury Kioto Enryaku-ji
35°04′14″N 135°50′28″E/35,070556 135,841111
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Enryaku-ji (jap. 延暦寺) – klasztor buddyjski szkoły tendai na górze Hiei w Ōtsu, w prefekturze Shiga. Jeden z największych zespołów świątyń buddyjskich w Japonii.

Historia klasztoru

Klasztor został założony w 805 roku przez mnicha Saichō (766–822), twórcę sekty tendai, której był główną bazą. Z czasem ogromnie się wzbogacił dzięki nadaniom ze strony możnowładców. Jednakże do dużego rozwoju ekonomicznego Enryaku-ji (oraz innych wielkich klasztorów) w okresie Heian przyczyniło się przede wszystkim masowe przechodzenie w ich opiekę rolników, rzemieślników i kupców. Praktyka ta miała na celu uniknięcie płacenia wysokich danin administracji cesarskiej. W późnym okresie Heian Enryaku-ji, jako jeden z pierwszych, nie tylko uzyskał ekonomiczną i militarną autonomię, ale też w istotny sposób wpływał na politykę państwową. Wyraźnym przykładem takiego stanu była rola jaką odegrał w czasie wojny Gempei. Dysponował własną armią mnichów-wojowników (sōhei), którzy często ścierali się w walce z wojskami innych klasztorów.

Na początku XIII wieku w klasztorze tym praktykował późniejszy mistrz zen Ryōnen Myōzen (1184–1225)^[1]. Jako kilkunastoletni chłopiec studiował w tym klasztorze także późniejszy twórca szkoły sōtō i uczeń Ryōnena – Eihei Dōgen (1200–1253)^[2]. Co więcej, w 1218 roku przyjął wskazania bodhisattwy w tym klasztorze uczeń Dōgena i spadkobierca jego Dharmy – Koun Ejō (1198–1280)^[3].

W 1571 Enryaku-ji został całkowicie spalony przez Nobunagę Odę (1534–1582), któremu potęga kleru buddyjskiego przeszkadzała w sprawowaniu niepodzielnej władzy nad centralną częścią Honsiu. Większość z kilku tysięcy mieszkańców została zabita.

Obecne budowle pochodzą z rekonstrukcji prowadzonych od XVI wieku. Zespół świątynny jest podzielony na trzy rejony: Tōdō, Saitō, Yokawa. Każdy z nich posiada główny pawilon (chūdō) i kilka innych o różnym przeznaczeniu.

W 1994 kompleks został wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO jako część zespołu zabytkowego dawnego Kioto, Uji i Ōtsu.

Galeria

• 
  Konpon-chūdō, Konpon – pawilon centralny rejonu Tōdō
• 
  Daikō-dō, Pawilon Nauki
• 
  Kanchō-dō, Pawilon Inicjacji
• 
  Monju-rō, brama wejściowa
• 
  Shō-rō, Dzwonnica
• 
  Tō-dō, Pawilon Wschodu
• 
  Amida-dō, Pawilon Amidy
• 
  Kaidan-in, Pawilon Święceń
• 
  Tenpōrin-dō, główny pawilon rejonu Saitō
• 
  Ninai-dō, łącznik pomiędzy dwoma pawilonami
• 
  Jōgyō-dō
• 
  Yokawa-chūdō, pawilon centralny rejonu Yokawa

Przypisy

Bibliografia

• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.

Zobacz multimedia związane z tematem: Enryaku-ji