Heinrich von Bamberger
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 27 grudnia 1822 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 listopada 1888 | ||
| profesor nauk medycznych | |||
| Specjalność: patologia | |||
| Doktorat | 1847 | ||
| Profesura | 1854 | ||
| Nauczyciel akademicki | |||
| Uczelnia | Uniwersytet Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu | ||
| |||
Heinrich von Bamberger (ur. 27 grudnia 1822 w Zwonarce pod Pragą, zm. 9 listopada 1888 w Wiedniu) – austriacki lekarz patolog.
Życiorys
W 1847 otrzymał tytuł doktora medycyny na Uniwersytecie Karola w Pradze, od 1851 by 1854 był asystentem w klinice Johanna von Oppolzera w Wiedniu. W 1854 roku został profesorem patologii terapeutycznej na Uniwersytecie Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu. Od 1872 był z powrotem w Wiedniu, gdzie zastąpił Oppolzera na katedrze patologii i terapii. Jego synem był lekarz chorób wewnętrznych Eugen von Bamberger (1858–1921).
Bamberger był specjalistą w dziedzinie patologii układu oddechowego i krążenia, pozostawił prace na temat schorzeń osierdzia, serca i dużych naczyń. Jako jeden z pierwszych opisał krwiopochodną albuminurię, mocznicowe zapalenie osierdzia i uogólnione zapalenie błon surowiczych. Historycznie, skurcze mięśni kończyn dolnych określano jako chorobę Bambergera.
W 1857 roku opublikował Lehrbuch der Krankheiten des Herzens, jeden z pierwszych podręczników patologii serca.
Wybrane prace
- Die Krankheiten des chylopoetischen Systems. Enke, Erlangen 1855
- Lehrbuch der Krankheiten des Herzens. Braumüller, Wien 1857
- Über Baco von Verulam. Würzburg 1865
Bibliografia
- Julius Pagel: Bamberger, Heinrich von. [w:] Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien 1901
