Kultura holihradzka

Kultura holihradzka (sk. gávsko-holihradská kultúra, węg. Gáva-Holihrad kultúra, ang. Holihrad culture) – kultura archeologiczna z V okresu epoki brązu (ok. 800/650 lat p.n.e. – I wiek n.e.) występująca na terenach górnego i częściowo środkowego Podniestrza.

Od północy graniczyła z kulturą wysocką, a od zachodu z grupą tarnobrzeską oraz ulwówecką kultury łużyckiej. Pierwsze zabytki tej kultury zostały odnalezione podczas wykopalisk w roku 1884 w miejscowości Ruda. Nazwa kultury nawiązuje do eponimicznego stanowiska w miejscowości Holigród ukr. Голіград w obwodzie tarnopolskim. Osadnictwo ludności kultury holihradzkiej pojawiło się we wschodniej części Karpat po opanowaniu tych terenów przez ludność kultury Gava.

Osadnictwo

Odnalezione osady tej kultury najczęściej miały charakter długoletnio użytkowanych osad (wiele warstw osadnictwa) lub osiedli obronnych. Gospodarka tych osiedli opierała się na rolnictwu i hodowli. Silnie rozwinięta była również metalurgia brązu.

Zwyczaje pogrzebowe

Odnaleziono niewiele grobów przedstawicieli tej kultury, w większości ciałopalne popielnicowe.

Publikacje

• Jerzy Stanisław Kmieciński (red.), Pradzieje ziem polskich. t. I, PWN, Warszawa-Łódź 1989.
• Janusz K. Kozłowski (red.), Encyklopedia Historyczna Świata, t. I, Opres, Kraków 1999.
• Joachim Śliwa (red.), Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 404, ISBN 83-85719-83-0.