Małamir

Małamir (bułg. Маламир, zm. 836) – chan bułgarski w latach 831–836, najmłodszy syn Omurtaga.

Życie

Małamir został następcą ojca po jego śmierci, z pominięciem starszych braci: Nrawoty, odsuniętego od sukcesji, ze względu na jego prochrześcijańskie skłonności i Presjana. Małamir był pierwszym chanem bułgarskim o słowiańskim imieniu, co może świadczyć o postępach slawizacji społeczeństwa na szczytach władzy w 150 lat po podboju terytoriów Słowian przez Bułgarów^[1]. Ze względu na małoletniość Małamira władzę w jego imieniu faktycznie sprawował kauchan Isbuł^[2].

W okresie jego panowania głęboki kryzys wewnętrzny, wywołany gwałtowną reakcją zaniepokojonych rozwijającym się chrześcijaństwem kapłanów pogańskich, wszedł w swą najostrzejszą fazę. Nową religię szerzyli głównie jeńcy greccy, znajdując szczególnie przychylne przyjęcie u ludności autochtonicznej, często potomków dawnych chrześcijan bizantyńskich. Nie tylko jednak, skoro grecki jeniec nawrócił na chrześcijaństwo również brata Małamira Nrawotę-Zwoina. Ponieważ w tym czasie nastąpiło daleko idące wymieszanie słowiańskiego chłopstwa i warstw wyższych z ludnością miejscową, nowa wiara znajdowała równie łatwy przystęp do ludności słowiańskiej. Wobec słabnięcia elementu bułgarskiego i jego postępującej slawizacji, zwiastowało to rychłe przesilenie i zmiany. Na razie jednak zaznaczyło się zaostrzeniem prześladowań. Ich ofiarą padł brat Małamira Nrawota^[3].

Isbuł kontynuował politykę Omurtaga w zakresie budownictwa^[2]. Z zachowanej inskrypcji wynika, że wzniósł akwedukt doprowadzający wodę do Pliski^[4]. W 836 roku Bizantyńczycy naruszyli 30-letni traktat pokojowy zawarty przez Omurtaga i wtargnęli w granice Bułgarii. Zostali wyparci przez wojska dowodzone przez chana Małamira i kauchana Isbuła. Działania wojenne zostały przeniesione na tereny Cesarstwa do Tracji północnej i wschodniej. Po śmierci Małamira chanem formalnie został jego brat Presjan, niewykluczone jednak, że ze względu na wiek nowego władcy, faktyczna władza pozostała nadal w ręku kauchana Isbuła^[2].

Rodzina

Przypisy

Bibliografia

• W. Gjuzelew: Bułgarskie średniowiecze. W: Bułgaria. Zarys dziejów. I. Dymitrow (red.). Warszawa: Książka i Wiedza, 1986. ISBN 83-05-11583-6.brak strony w książce
• D. M. Lang: Bułgarzy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983. ISBN 83-06-00831-6.brak strony w książce
• T. Wasilewski: Historia Bułgarii. Wrocław: Ossolineum, 1983. ISBN 83-0402466-7.brak strony w książce