Marek Kęskrawiec
 | Ten artykuł od 2015-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| Data i miejsce urodzenia | 28 kwietnia 1967 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | dziennikarz |
Marek Kęskrawiec (ur. 28 kwietnia 1967 w Toruniu[1]) – polski dziennikarz, z wykształcenia polonista.
Życiorys
Absolwent filologii polskiej. Przez krótki okres związany z polityką. W 1988 wstąpił do NZS, a potem do PPS. W 1989 rzecznik prasowy Komitetu Obywatelskiego w Toruniu, przekształconego później w Toruński Ruch Samorządności Obywatelskiej. Jeszcze w tym samym roku odszedł z polityki.
Debiutował w 1989 jako autor recenzji filmowych w tygodniku „Wolne Słowo”, wydawanym przez Zarząd Regionu Toruńskiego NSZZ „Solidarność”. Jako reporter rozpoczynał pracę w dzienniku toruńskim „Nowości”. Pracował następnie w czasopiśmie „Newsweek Polska”, telewizji TVN (2004–2006) i ponownie „Newsweek Polska”[2] (odszedł z redakcji w kwietniu 2010), następnie współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”. W lutym 2012 objął funkcję redaktora naczelnego „Dziennika Polskiego”[3]. Na stanowisku tym pozostał do kwietnia 2019[4]. Następnie był publicystą i szefem magazynu centralnego dzienników Polska Press (w "Dzienniku Polskim" w dalszym ciągu publikował felieton). Odszedł z Polska Press w czerwcu 2021, po przejęciu tego wydawcy przez PKN Orlen[5]. W listopadzie 2021 został kierownikiem działu Kraj w "Tygodniku Powszechnym"[6].
Pięciokrotnie nominowany w konkursie Grand Press, dwukrotny zdobywca tej nagrody. W 2002 wyróżniono jego artykuł „Terror ekologiczny”, opisujący zjawisko tzw. ekoharaczy, czyli wymuszania pieniędzy za odstępowanie od protestów przez organizacje podszywające się pod ruch ekologiczny. W 2003 zdobył nagrodę Grand Press za artykuł „Folwark księdza Nowoka”, ujawniający kulisy działalności Komisji Majątkowej, przyznającej zawyżone rekompensaty za mienie zagrabione Kościołowi w czasach komunizmu. W 2004 otrzymał nagrodę główną w konkursie „Tylko ryba nie bierze?”, zorganizowanym przez Program Przeciw Korupcji Fundacji Batorego (cykl „Gabinety martwych dusz”, opisujący korupcję w NFZ). W tym samym roku uhonorowany również tytułem: Dziennikarz Roku Małopolski.
W latach 2005-2014 prowadził zajęcia z dziennikarstwa śledczego i gatunków dziennikarskich w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mieszka w Krakowie.
W 2007 opublikował (wspólnie z Grzegorzem Indulskim) książkę Afganistan. Po co nam ta wojna?. W maju 2010 w Wydawnictwie W.A.B. (seria "terra incognita") ukazała się jego książka o Iranie Czwarty pożar Teheranu, wyróżniona Nagrodą im. Beaty Pawlak. W 2021 Wydawnictwo Znak opublikowało jego kolejną książkę Bashobora. Człowiek, który wskrzesza zmarłych.
Przypisy
- ↑ Wojciech Polak Dwa raporty Służby Bezpieczeństwa z jesieni 1989 r. na temat organizacji niezależnych w Toruniu i województwie toruńskim, w Rocznik Toruński, tom 34 (2007)
- ↑ Marek Kęskrawiec wraca do „Newsweeka”
- ↑ Marek Kęskrawiec redaktorem naczelnym Dziennika Polskiego
- ↑ Jerzy Sułowski redaktorem naczelnym "Dziennika Polskiego" i "Gazety Krakowskiej"
- ↑ Marek Kęskrawiec pożegnał się z „Dziennikiem Polskim”. "Nie pozwalajcie sobie łamać charakterów”
- ↑ Marek Kęskrawiec szefem działu krajowego „Tygodnika Powszechnego”
- p
- d
- e
Laureaci Nagrody im. Beaty Pawlak
|
