Prędkość dryfu

Schemat dryfu elektronów w przewodniku elektrycznym

Prędkość dryfu (prędkość unoszenia) – średnia prędkość jaką ma cząstka (elektron, dziura, jon itp.) w materiale, w którym płynie prąd elektryczny[1]. Używanie tego pojęcia w odniesieniu do cząstek w próżni nie ma sensu, gdyż są one przyspieszane a ich prędkość zależy od różnicy potencjałów, ich masy i miejsca. W przypadku zaś ośrodków materialnych (ciało stałe, ciecz, gaz itp.) ruch przyspieszanej cząstki jest spowalniany przez oddziaływania z siecią krystaliczną (w ciele stałym) lub inne cząstki (w cieczy, gazie). W układzie będącym w stanie równowagi prędkość cząstek podlegają pewnemu rozkładowi. Nawet gdy nie ma możliwości poznania go, można posługiwać się mierzalną wielkością makroskopową: średnią prędkością cząstki, czyli właśnie prędkością dryfu.

Prędkość dryfu elektronów w przewodniku o długości l , {\displaystyle l,} w którym płynie prąd stały, można określić na podstawie koncentracji elektronów przewodnictwa n , {\displaystyle n,} pola przekroju poprzecznego S {\displaystyle S} i natężenia prądu I {\displaystyle I} [1].

W objętości V {\displaystyle V} przewodnika jest N {\displaystyle N} elektronów przewodnictwa:

N = n V = n S l {\displaystyle N=nV=nSl}

Ich sumaryczny ładunek wynosi zatem:

q = n S l e = N e {\displaystyle q=nSle=Ne}

Natężenie prądu w przewodzie jest równe:

I = q t = l n S e t {\displaystyle I={\frac {q}{t}}={\frac {lnSe}{t}}}

Prędkość dryfu to:

v d = l t {\displaystyle v_{d}={\frac {l}{t}}}

Stąd wynika:

v d = I n S e {\displaystyle v_{d}={\frac {I}{nSe}}}

Prędkość dryfu można także wyrazić przez gęstość prądu[1]:

j = I S {\displaystyle j={\frac {I}{S}}}
v d = j n e {\displaystyle v_{d}={\frac {j}{ne}}}

Elektrony mają ładunek ujemny, więc wektory v d {\displaystyle {\vec {v_{d}}}} i j {\displaystyle {\vec {j}}} mają przeciwne zwroty.

Podstawiając przykładowe dane, odpowiadające silnie obciążonemu przewodowi w instalacji elektrycznej:

I = 10 A ,   S = 1   m m 2 ,   n = 8 , 5 10 28   m 3 {\displaystyle I=10\mathrm {A} ,\ S=1\ \mathrm {mm} ^{2},\ n=8{,}5\cdot 10^{28}\ \mathrm {m} ^{-3}}

Otrzymujemy:

v d = 7,352 10 4   m s {\displaystyle v_{d}=7{,}352\cdot 10^{-4}\ \mathrm {\frac {m}{s}} }

Zobacz też

  • model Drudego

Przypisy

  1. a b c David Halliday, Robert Resnick: Fizyka. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 153–157.
Encyklopedie internetowe (prędkość):
  • Britannica: science/drift-velocity