Przekładnia hipoidalna
Przekładnia hipoidalna – rodzaj przekładni zębatej o osiach wichrowatych i łukowej linii zęba. Przekładnia hipoidalna różni się od stożkowej poprzecznym przesunięciem osi zębnika w stosunku do osi koła talerzowego.
Przekładnie hipoidalne są szeroko rozpowszechnione zwłaszcza w pojazdach samochodowych, w jednostopniowych mostach napędowych. Na szerszą skalę rozpoczęto ich stosowanie w konstrukcji samochodów ok. 1936 roku, co umożliwiło obniżanie podłogi w samochodach z dominującym wówczas tylnym napędem[1].
Cechy przekładni hipoidalnej
- większa obciążalność, aniżeli przekładni stożkowej o takich samych wymiarach, dzięki wydłużeniu czynnej długości zębów
- cichobieżność ze względu na występowanie poślizgu wzdłużnego zębów
- możliwość wyprowadzenia napędu na kolejne osie w układzie tandem lub tridem
- przy przesunięciu ujemnym:
- możliwość obniżenia podłogi (samochody tylnonapędowe, autobusy niskopodłogowe)
- korzystne warunki smarowania łożysk zębnika
- przy przesunięciu dodatnim:
- możliwość powiększenia prześwitu (pojazdy terenowe)
- konieczność smarowania ciśnieniowego łożysk zębnika
Zobacz też
- Mechanizm różnicowy
- Przekładnia hiperboloidalna
- Przekładnia stożkowa
- Przekładnia walcowa
- Przekładnia ślimakowa
Przypisy
- ↑ Amerykanie zamierzają wyprodukować 5 milionów wozów w r. 1938, "Auto i Technika Samochodowa" nr 12/1937, s.656
Bibliografia
- Kulczyk I.: Most napędowy cz. 2. Zespół Szkół Samochodowych w Bydgoszczy. [dostęp 2011-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-27)].
- p
- d
- e
| Przekładnie cięgnowe | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Przekładnie cierne | |||||||||
| Przekładnie zębate |
| ||||||||
