Rekwizycja

Rekwizycja (z łac. requisitio 'badanie' od requirere 'potrzebować, szukać, pytać o coś')^[1] – termin prawniczy oznaczający:

zajęcie środków żywności lub innych przedmiotów lub nakładanie świadczeń w naturze, zwykle na potrzeby wojska, za odszkodowaniem;
wezwanie skierowane przez organ władzy lub administracji do innego organu z żądaniem udzielenia pomocy lub poparcia;
zwrócenie się jednego sądu do innego o wykonanie określonych czynności sądowych.

Rekwizycję w znaczeniu pierwszym należy odróżnić od sekwestru w znaczeniu pierwszym (gdzie brak rozstrzygnięcia o własności) i konfiskaty (gdzie brak odszkodowania).

Przykłady rekwizycji w znaczeniu pierwszym:

Ustawa z 30 marca 1939 r. o powszechnym obowiązku świadczeń rzeczowych (Dz.U. z 1939 r. nr 30, poz. 200) (uchylona)
Dekret z 28 sierpnia 1952 r. o obowiązkowych dostawach ziemniaków (Dz.U. z 1952 r. nr 37, poz. 255) (uchylony)
Ustawa z 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. z 2022 r. poz. 655) – Dział XXI Świadczenia na rzecz obrony – art. 618 – 647.

Rekwizycje wojenne na terytorium okupowanym regulują art. 52 – 54 regulaminu wojny z 1907 oraz postanowienia konwencji genewskiej z 1949 roku o ochronie osób cywilnych^[2].