Samuel Józef Różycki

Samuel Józef Różycki

Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1781 Zagorzyce, Polska
Data i miejsce śmierci	2 marca 1834 Berno, Szwajcaria
Przebieg służby
Lata służby	1807–1816, 1818-1831
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	8 Pułku Piechoty
Główne wojny i bitwy	Wojny napoleońskie Bitwa pod Borodino Bitwa pod Lipskiem Powstanie listopadowe
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Samuel Józef Różycki (ur. 19 czerwca 1781 roku^[a] w Zagorzycach, zm. 2 marca 1834 roku^[b] w Bernie) – generał brygady wojsk polskich, dowódca w powstaniu listopadowym, nadzwyczajny referendarz stanu Królestwa Kongresowego w 1830 roku^[1], komisarz obwodu stopnickiego^[2].

Życiorys

Urodził się w starej rodzinie ziemiańskiej wyznania ewangelicko-reformowanego (kalwińskiego) jako syn Michała (podstolego czernihowskiego) i Anny Wołk-Łaniewskiej i daleki krewny Jana Henryka Dąbrowskiego. Rozpoczął studia prawnicze w Krakowie. W 1807 roku znalazł się w armii Księstwa Warszawskiego, brał udział w kampaniach napoleońskich: 1807, 1809, 1812-1813. Walczył pod Słupskiem, Gdańskiem, Smoleńskiem, Borodino^[3], Woronowem, Lipskiem, Gabel. W 1813 roku dostał się do niewoli. Od 1815 roku w armii Królestwa Polskiego, służył w 8 pułku piechoty liniowej w stopniu podpułkownika, ale już w lutym 1816 roku złożył dymisję. Gospodarował w majątku Żurawniki. W 1818 roku był komisarzem Wydziału Wojennego Komisji Wojewódzkiej Województwa Krakowskiego^[4], później komisarzem obwodu stopnickiego.

Był członkiem loży wolnomularskiej Przesąd Zwyciężony w 1810 roku^[5]. Działał w Wolnomularstwie Narodowym i Towarzystwie Patriotycznym. Walczył w powstaniu listopadowym. 13 czerwca 1831 roku zajął Kock, a potem walczył pod Drohiczynem, Łagowem, Skalbmierzem. Po upadku powstania na emigracji we Francji. Był członkiem Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich w Paryżu w 1832 roku^[6]. Przyjaciel Adama Czartoryskiego, od 1833 roku przebywał w Szwajcarii w Bernie. Opublikował relację z powstania Zdanie sprawy narodowi z czynności w roku 1831 (1832)^[7], kilka prac o charakterze autobiograficznym pozostawił w rękopisie.

Z małżeństwa z Emilią Teklą z Szasterów (córką Antoniego, lekarza, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego) miał trzy córki, m.in. Annę, więzioną za działalność spiskową^[8].

Odznaczenia

Odznaczony m.in.:

• Złotym Krzyżem Virtuti Militari,
• Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej,
• Orderem Świętego Stanisława III klasy w 1825 roku^[2].

Zobacz też

• 9 Pułk Piechoty Liniowej Królestwa Kongresowego

Uwagi

Przypisy