Tętnica nerkowa

Tętnica nerkowa (łac. arteria renalis) – silna (6–8 mm średnicy), parzysta tętnica człowieka^[1].

Przebieg

Tętnica ta rozpoczyna się na bocznym obwodzie aorty brzusznej, tuż pod odejściem tętnicy krezkowej górnej, odchodząc niemal pod kątem prostym. U dorosłego jest to poziom krążka międzykręgowego pomiędzy kręgami L₁ a L₂. U noworodków jest to poziom trzonu kręgu L₁, a tętnice biegną skośnie w dół. Położenie tych naczyń u dorosłych ma związek z obniżaniem się aorty wraz z wiekiem. Czasem występują dodatkowe tętnice nerkowe (zwykle jedna, rzadko do 4 tętnic dodatkowych)^[2]. Mogą one stanowić przeszkodę w prawidłowym przepływie moczu przez moczowód.

Tętnice początkowo biegną po odnodze przepony, a następnie po mięśniu lędźwiowym większym. Prawa tętnica, w związku z przesunięciem aorty w lewą stronę jest dłuższa i leży ku tyłowi od żyły głównej dolnej, prawej żyły nerkowej, części zstępującej dwunastnicy oraz głowy trzustki. Natomiast lewa biegnie za lewą żyłą nerkową i trzonem trzustki^[2].

Gałęzie

Tętnica nerkowa oddaje następujące gałęzie:

• gałęzie boczne:
  • tętnica nadnerczowa dolna
  • gałęzie moczowodowe – zaopatrują górną część moczowodu powyżej skrzyżowania z tętnicą jądrową lub tętnicą jajnikową. Gałązka zstępująca zaopatruje tylko moczowód, zaś wstępująca powierzchnię przednią miedniczki nerkowej.
  • gałęzie torebki tłuszczowej biorą udział w wytworzeniu łuku tętniczego okołonerkowego^[2].
• gałęzie końcowe (oddawane we wnęce nerki):
  • gałęzie przedmiedniczkowe – zaopatrują przednią powierzchnię miedniczki nerkowej
  • gałązie zamiedniczkowe – zaopatrują tylną powierzchnię miedniczki nerkowej
  • tętnice międzypłatowe^[1]

Aspekt kliniczny

Zwężenie tętnicy nerkowej, najczęściej z powodu miażdżycy lub dysplazji, powoduje najczęstszą postać wtórnego nadciśnienia tętniczego – nadciśnienia naczyniowonerkowego^[3].

Przypisy