Anthony Wilding

Anthony Wilding

Państwo	Nowa Zelandia
Data i miejsce urodzenia	31 października 1883 Christchurch
Data i miejsce śmierci	9 maja 1915 Neuve-Chapelle
Wzrost	187 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Gra pojedyncza
Australian Open	W (1906, 1909)
Wimbledon	W (1910–1913)
Gra podwójna
Australian Open	W (1906)
Wimbledon	W (1907, 1908, 1910, 1914)
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Reprezentacja  Australazja brąz Sztokholm 1912 tenis ziemny (gra pojedyncza w hali)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Anthony Frederick Wilding, Tony Wilding (ur. 31 października 1883 w Christchurch, zm. 9 maja 1915 w Neuve-Chapelle) – nowozelandzki tenisista, zwycięzca Wimbledonu i mistrzostw Australii w grze pojedynczej i grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, medalista olimpijski.

Występy tenisowe Wilding łączył z pracą prawnika, od 1909 roku był obrońcą przy Sądzie Najwyższym Nowej Zelandii. W młodości uprawiał krykiet, był jeźdźcem, słynął z podróżowania na europejskie turnieje motocyklem i samochodem.

Wilding był autorem książki poświęconej tenisowi On the Court and Off. Publikacja ta cieszyła się popularnością m.in. w Japonii, przyczyniając się do powstania w krótkim czasie reprezentacji na Puchar Davisa tego kraju – wcześniej Japończycy preferowali zbliżoną dyscyplinę – soft tenis – w której używano gumowych piłek.

Krótko przed wybuchem I wojny światowej zdobył licencję pilota.

Został powołany do armii brytyjskiej i zginął na froncie francuskim wiosną 1915 roku.

Kariera tenisowa

Do tenisa zachęcił go ojciec, który sam uprawiał krykiet. Rozwój talentu Wildinga nastąpił w czasie studiów prawniczych w Wielkiej Brytanii na University of Cambridge^[1].

W 1905 roku debiutował we wspólnej reprezentacji Australii i Nowej Zelandii w Pucharze Davisa, rok później triumfował w mistrzostwach Nowej Zelandii oraz mistrzostwach Australii, pokonując w finale leworęcznego Francisa Fishera. Od 1905 regularnie uczestniczył w turnieju wimbledońskim, w 1910 roku odnosząc pierwsze zwycięstwo. W finale pokonał Arthura Gore’a. Przez kolejne lata pozostawał niepokonany na Wimbledonie, jako zwycięzca mając od razu gwarantowany udział w kolejnych finałach (challenge round). W 1911 roku jego finałowy przeciwnik Herbert Roper Barrett poddał mecz przy stanie 2:2 w setach, w 1912 roku Wilding ponownie pokonał Arthura Gore’a, w 1913 roku okazał się lepszy od Maurice’a McLoughlina. Dopiero w swoim ostatnim finale wimbledońskim w 1914 roku został pokonany przez Normana Brookesa^[1].

Z Brookesem tworzył parę deblową, która wygrała Wimbledon w 1907 roku. W finale turnieju pretendentów (All Comers) gracze z Antypodów pokonali Bealsa Wrighta i Karla Behra, a ponieważ na starcie zabrakło mistrzów z poprzedniej edycji, Franka Riseleya i Sidneya Smitha, przypadło im końcowe zwycięstwo. Ich styl gry opierał się na urozmaiceniu gry, w której długie i mocne piłki przeplatały się z krótkimi i podciętymi^[1]. W 1908 roku Wilding pod nieobecność Brookesa wystąpił w parze z Josiahem Ritchiem, w finale All Comers pokonując w pięciu setach Arthura Gore’a i Herberta Ropera Barretta. Tym samym formalnie we właściwym finale (challenge round) Wilding z Ritchiem pokonał Brookesa i samego siebie. Sukces w parze z Ritchiem Wilding powtórzył w 1910 roku.

W 1911 roku w obronie tytułu deblowego na Wimbledonie przegrał w challenge round z Andrém Gobertem i Maxem Décugisem. Odzyskał tytuł deblowy w 1914 roku, ponownie z Brookesem, pokonując w finale Ropera Barretta i Charlesa Dixona. W tym samym roku Wilding był w finale jednej z pierwszych oficjalnych edycji wimbledońskiego miksta, ale w parze z Marguerite Broquedis przegrał z Ethel Larcombe i Jamesem Parkiem.

W 1909 roku ponownie zwyciężył w singlowych zawodach mistrzostw Australii, pokonując w finale Erniego Parkera. Wygrał w tym turnieju grę podwójną w 1906 roku (w parze z Rodneyem Heathem) i był w dalszych dwóch finałach debla (1908 z G. G. Sharpem i 1909 z Tomem Crooksem).

W 1904 roku, obok m.in. Normana Brookesa, był w gronie współzałożycieli Stowarzyszenia Tenisowego Australazji (federacje australijska i nowozelandzka pozostały wspólne do 1922 roku). Reprezentował Australazję w Pucharze Davisa w latach 1905–1909, przyczyniając się do zdobycia trofeum w 1907 roku i następnie utrzymania go w kolejnych dwóch edycjach. Powrócił do zespołu narodowego w 1914 roku w finale pokonując Amerykanina Richarda N. Williamsa oraz w deblu z Brookesem Toma Bundy’ego i Maurice’a McLoughlina. Wobec zwycięstwa Brookesa nad Williamsem porażka Wildinga z McLoughlinem na zakończenie finału nie miała już znaczenia. Wygrał 21 z 30 meczów rozegranych w Pucharze Davisa^[1].

W 1912 roku Wilding zdobył brązowy medal olimpijski w grze pojedynczej w hali na igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie.

Praworęczny Wilding jest uważany za jednego z pierwszych tenisistów o statusie gwiazdy sportowej. Jego mecze na Wimbledonie wzbudzały zainteresowanie, m.in. w czasie finału Wildinga z McLoughlinem w 1913 roku musiało dojść do interwencji policji wobec naporu publiczności na kort centralny^[1]. Wilding skutecznie grał w ataku, ale preferował grę z głębi kortu.

W 1978 roku nazwisko Wildinga wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (6–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1906	Australasian Championships, Christchurch	Trawiasta	Francis Fisher	6:0, 6:4, 6:4
Zwycięzca	2.	1909	Australasian Championships, Perth	Trawiasta	Ernie Parker	6:1, 7:5, 6:2
Zwycięzca	3.	1910	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Arthur Gore	6:4, 7:5, 4:6, 6:2
Zwycięzca	4.	1911	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Roper Barrett	6:4, 4:6, 2:6, 6:2, krecz
Zwycięzca	5.	1912	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Arthur Gore	6:4, 6:4, 4:6, 6:4
Zwycięzca	6.	1913	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Maurice McLoughlin	8:6, 6:3, 10:8
Finalista	1.	1914	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Norman Brookes	4:6, 4:6, 5:7

Gra podwójna (5–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1906	Australasian Championships, Christchurch	Trawiasta	Rodney Heath	Cecil Cleve Cox Harry Parker	6:2, 6:4, 6:2
Zwycięzca	2.	1907	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Norman Brookes	Karl Behr Beals Wright	6:4, 6:4, 6:2
Zwycięzca	3.	1908	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Josiah Ritchie	Arthur Gore Herbert Roper Barrett	6:1, 6:2, 1:6, 9:7
Finalista	1.	1908	Australasian Championships, Sydney	Trawiasta	Granville G. Sharp	Fred Alexander Alfred Dunlop	3:6, 2:6, 1:6
Finalista	2.	1909	Australasian Championships, Perth	Trawiasta	Tom Crooks	J. Keane Ernie Parker	6:1, 1:6, 1:6, 7:9
Zwycięzca	4.	1910	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Josiah Ritchie	Arthur Gore Herbert Roper Barrett	6:1, 6:1, 6:2
Finalista	3.	1911	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Josiah Ritchie	Max Décugis André Gobert	7:9, 7:5, 3:6, 6:2, 2:6
Zwycięzca	5.	1914	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Norman Brookes	Charles Dixon Herbert Roper Barrett	6:1, 6:1, 5:7, 8:6

Gra mieszana (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1914	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Marguerite Broquedis	Ethel Thomson Larcombe James Parke	6:4, 4:6, 2:6

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-02-07]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-02-07]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-02-07]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Maylower Books Inc, Nowy Jork 1978

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie International Tennis Hall of Fame