Yannick Noah

Yannick Noah

Hélène Ségara i Yannick Noah
Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1960 Sedan
Wzrost	193 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny	1977
Zakończenie kariery	1996
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	23
Najwyżej w rankingu	3 (7 lipca 1986)
Australian Open	SF (1990)
Roland Garros	W (1983)
Wimbledon	3R (1979, 1985)
US Open	QF (1983, 1985, 1989)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	16
Najwyżej w rankingu	1 (25 sierpnia 1986)
Australian Open	2R (1990)
Roland Garros	W (1984)
Wimbledon	QF (1987)
US Open	F (1985)
Strona internetowa

Yannick Noah (ur. 18 maja 1960 w Sedanie) – francuski tenisista, zwycięzca French Open 1983 w grze pojedynczej i French Open 1984 w grze podwójnej, lider rankingu deblowego, reprezentant w Pucharze Davisa.

Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę muzyczną. Jest wykonawcą piosenek reggae.

Yannick Noah jest ojcem koszykarza zawodowej ligi NBA Joakima Noaha^[1].

Kariera tenisowa

Jako zawodowy tenisista startował w latach 1977–1996.

W grze pojedynczej wygrał 23 turnieje rangi ATP World Tour i osiągnął 13 finałów. W 1983 roku był najlepszy podczas wielkoszlemowego French Open, po pokonaniu w finale Matsa Wilandera.

W grze podwójnej odniósł 16 triumfów turniejowych z cyklu ATP World Tour i 9 razy uczestniczył w finale. W 1984 roku zwyciężył we French Open, podczas którego tworzył parę z Henrim Lecontem. Wspólnie z Lecontem awansował w 1985 roku do finału US Open, a w 1987 dotarł, tym razem z Guym Forgetem do finału Rolanda Garrosa.

W latach 1978–1990 Noah reprezentował Francję w Pucharze Davisa. Zagrał łącznie w 61 meczach, z których w 39 zwyciężył. W 1991 roku został kapitanem reprezentacji i doprowadził Francuzów do zwycięstwa w zawodach, pierwszego od 49 lat. W finale pokonali 3:1 Stany Zjednoczone. Sukces ten Francuzi powtórzyli w 1996 roku, tym razem po finale zwycięskim ze Szwecją.

W rankingu gry pojedynczej Noah najwyżej był na 3. miejscu (7 lipca 1986), a w klasyfikacji gry podwójnej na 1. pozycji (25 sierpnia 1986). Jako lider w zestawieniu deblistów znajdował się przez 19 tygodni.

W 2005 roku został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Od sezonu 2016 jest kapitanem reprezentacji Francji w Pucharze Davisa^[2]. Podczas edycji 2017 doprowadził reprezentację do pierwszego triumfu w turnieju od 2001 roku, a w finale Francuzi pokonali 3:2 Belgię^[3].

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	5 czerwca 1983	French Open, Paryż	Ceglana	Mats Wilander	6:2, 7:5, 7:6

Gra podwójna (1–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	9 czerwca 1984	French Open, Paryż	Ceglana	Henri Leconte	Pavel Složil Tomáš Šmíd	6:4, 2:6, 3:6, 6:3, 6:2
Finalista	1.	7 września 1985	US Open, Nowy Jork	Twarda	Henri Leconte	Ken Flach Robert Seguso	7:6, 6:7, 6:7, 0:6
Finalista	2.	6 czerwca 1987	French Open, Paryż	Ceglana	Guy Forget	Anders Järryd Robert Seguso	7:6, 7:6, 3:6, 4:6, 2:6

Kariera muzyczna

Wziął udział w nagraniu singla charytatywnego "Je reprends ma route" wspierającego organizację UNITAID, który ukazał się 24 września 2012, wykonanego przez formację Les Voix de l'Enfant (Głos dziecka)^[4] w towarzystwie takich wykonawców jak Quentin Mosimann, Matt Pokora, Emmanuel Moire, Joyce Jonathan, Gérard Lenorman, Florent Mothe, Mikelangelo Loconte, Pedro Alves, Merwan Rim i Marie Myriam.

Nagrał albumy solowe:

• 1991: Black & What !
• 1993: Urban Tribu
• 1998: Zam Zam
• 2000: Yannick Noah
• 2002: Live
• 2003: Pokhara
• 2005: Métisse(s)
• 2006: Charango
• 2010: Frontières
• 2012: Hommage
• 2014: Combats ordinaires

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-12]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-12]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-12]  (ang.).